Austrię opuściłem w pierwszym rzędzie z powodów politycznych. Nie chciałem walczyć za habsburskie państwo.
Dzisiaj jesteśmy zaledwie skałami w rzece, za kilka lat los może wznieść nas jako tamę, o którą zostanie rozbity główny strumień, po to tylko, aby popłynąć naprzód nowym korytem.
Jakże nędzne są myśli ludzi małych.
Jeżeli podzielimy ludzki gatunek na trzy kategorie: twórców, obrońców i niszczycieli – Aryjska Rasa może być uważana za reprezentującą tę pierwszą kategorię.
Jeżeli Żyd z pomocą swego marksistowskiego credo podbije narody świata, jego panowanie będzie końcem ludzkości, a nasza planeta, bezludna jak przed milionami lat, będzie pędzić w eterze. Odwieczna natura bezwzględnie karze tych, którzy; łamią jej prawa. To daje mi przekonanie, że działam w imieniu Wszechmogącego Stwórcy.
Piękno mogą dostrzec jedynie stanowiący jego część.
Postęp ludzkości jest podobny do wspinania się po drabinie nie mającej końca: człowiek nie może wyjść wyżej, dopóki nie pokona niższych stopni. Taką prowadzącą do celu, drogą musiał iść Aryjczyk, a nie tą istniejącą w marzeniach pacyfistów
Szerokie masy ludu łatwiej ulegają wielkiemu kłamstwu niż małemu.
Tak jak nasi przodkowie nie otrzymali w darze od niebios ziemi, na której dzisiaj żyjemy, lecz musieli ją wywalczyć z narażeniem życia, tak też w przyszłości łaska żadnych narodów nie nada nam ani ziemi, ani życia. Uczyni to jedynie moc miecza zwycięstwa.
Utrata czystości rasowej rujnuje szczęście narodu na zawsze
Walczyć mogę tylko o coś, co miłuję, miłuję tylko to, co szanuję, szanuję tylko to, co rozumiem.
Na pierwszej stronie oryginalnego wydania umieszczony jest nekrolog szesnastu zabitych uczestników puczu monachijskiego[1].
Badacz książki Hitlera, Hermann Hammer, wykazał, że choć kolejne jej wydania nieco się od siebie różniły to najważniejsze zmiany merytoryczne zostały dokonane do 1930 zaś późniejsze korekty miały jedynie charakter stylistyczny. Wśród zmian, najistotniejszą, z punktu widzenia ideologii nazistowskiej, była rezygnacja z pojęcia demokracji germańskiej na rzecz zasady wodzostwa (niem.führerprinzip)
TREŚC
Książka ta w drugim wydaniu jest podzielona na 2 części: część pierwsza przedstawia życiorys autora, w drugiej Hitler zawarł podstawy swoich teorii antysemickich i narodowo-socjalistycznych. Stała się ona czołowym dziełem ideologii i propagandy nazistowskiej w III Rzeszy. Powołując się na eugeniczne tezy rasistowskie, dowodził, że "rasą panów" są Aryjczycy, a wśród nich szczególna pozycja należy się Niemcom. Słowianie natomiast byli traktowani jako najniższa z warstw aryjskich, dobra wyłącznie do prac niewolniczych. Według niego najniższą rasową grupą, wręcz szkodliwą mieszanką ras, mieli być Żydzi, których po przejęciu władzy w Europie za wszelką cenę pragnął zlikwidować.
Hitler, na pierwszych stronach książki, odcina się od swojego austriackiego pochodzenia, twierdząc, że zawsze był przeciwnikiem monarchii habsburskiej. Zarzucał jej historycznym władcom nie dość skuteczną politykę germanizacyjną, a także krytykował militarną słabość Austro-Węgier w czasie wojny światowej. Przyszły wódz III Rzeszy twierdził, iż gdyby Niemcy porozumiały się z Anglią, nie doszłoby do wojny światowej. Już w swoim programowym dziele Hitler wyraził obawę przed toczeniem wojny na dwóch frontach. Środkiem do jej uniknięcia było, zdaniem przywódcy NSDAP, zneutralizowanie Wielkiej Brytanii[1].
Zdaniem führera wszędzie gdziekolwiek mieszka choćby jeden Niemiec, Rzesza Niemiecka ma prawo zbrojnie wejść na te tereny, aby go chronić. W Mein Kampf Hitler wskazuje też, iż Niemcy powinni zdobywać przestrzeń życiową głównie na wschodzie Europy[1].
Wódz III Rzeszy podzielił ludzkość na trzy grupy: twórców kultury, krzewicieli kultury i burzycieli kultury. Do pierwszej grupy zaliczeni zostali wyłącznie Aryjczycy, do drugiej np. Japończycy. W opinii Hitlera istnienie drugiej grupy jest niezbędne, bowiem bez wykorzystywania narodów tej kategorii Aryjczycy nie mogliby stworzyć podstaw współczesnej cywilizacji. W trzeciej kategorii znaleźli się Żydzi, zdaniem Hitlera, niezdolni do tworzenia kultury[1].
Na stronie 772 Mein Kampf (wydanie z 1941) pojawiła się jedna z pierwszych zapowiedzi tragicznego losu narodu żydowskiego. Hitler stwierdził: Gdyby podczas wojny potrzymano pod działaniem gazu 12 tysięcy albo 15 tysięcy tych hebrajskich deprawatorów ludu – wówczas milionowe ofiary na froncie nie byłyby daremne. Przeciwnie – uratowano by być może życie milionom osób, wartościowych dla przyszłości Niemiec[1].
Hitler obiecywał również zjednoczenie wszystkich ziem zamieszkanych przez Niemców i budowę tzw. Wielkich Niemiec na terenach zabranych sąsiadom. "Mein Kampf" stała się także podstawową lekturą ówczesnych nazistów jak i dzisiejszych neonazistów.
W zwłokach Hitlera był ślad po kuli w gardle i w pachwinach, zaś w żołądku znaleziono cyjanek. Dlatego niewiadomo co było przyczyną śmierci Adolfa Hitlera.
Adolf Hitler , posiadał liczne rodzeństwo ; Gustava , Ide , Otta (zmarli ,przez narodzinami Adolfa) , Edmunda oraz Paule , która zmarła 1 czerwca 1960 roku .
Prowadził własną politykę kulturalną - 30 stycznia 1937 zakazał przyjmowania przez Niemców Nagrody Nobla. Stworzył niemiecki substytut tej nagrody - "Niemiecką Nagrodę Narodową w Dziedzinie Nauki i Sztuki". Pierwszą taką nagrodę otrzymał niemiecki konstruktor Ferdinand Porshe - ojciec założyciela fabryki samochodów Porshe.
Po puczu monachijskim w 1925 roku był badany przez psychiatrę. Diagnoza była jasna- "ten człowiek jest szalony". Notatki psychiatry z sesji z Hitlerem zaginęły w dziwnych okolicznościach.
Po jego śmierci pojawiały się głosy o tym, ze był widziany w Danii i w Argentynie. Było to o tyle możliwe, że nigdy oficjalnie nei potwierdzono, że ciało znalezione w Berlinei należało do Hitlera.
Był inicjatorem akcji rabunku dzieci (w tym akcji Heu-Aktion w trakcie której chwytano dzieci na terenach Ukrainy i Białorusi). Największe straty w wyniku tej akcji poniosła Polska. Szacuje się, że złapano ok. 200 000 dzieci i poddano je germanizacji.
John Lennon chciał umieścić Hitlera w tłumie na okładce płyty "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" jednak reszta zespołu The Beatles nie zgodziła się na to.
W trakcie nocy długich noży, która miała miejsce z 29 na 30 czerwca 1934 roku rozprawił się ze swoimi największymi rywalami politycznymi. Łącznie zginęło 400 osób w tym poprzedni kanclerz Rzeszy Kurt von Schleicher i Ernst Röhm.
Został sportretowany przez takich aktorów jak: Richard Basehart, Alec Guinness, Anthony Hopkins, Derek Jacobi, Udo Kier, Martin Landau, Ian McKellen, Armin Mueller-Stahl, Robert Vaughn, Bobby Watson, Steven Berkoff i Robert Carlyle.
Posiadał kartę członkowską NSDAP o numerze 555. Należy podkreślić, że NSDAP zaczęło numerowanie kart od numeru 500 żeby wyglądać na potężniejszą organizację.
Adolf Hitler urodził się w dniu 20 kwietnia 1889 r. Stało się to w małym, austriackim miasteczku Braunau nad rzeką Inn, niedaleko granicy niemieckiej. Był synem Aloisa, który trzynaście lat wcześniej zmienił dotychczasowe nazwisko Schlicklgruber na Hitler. Pierwsze małżeństwo Aloisa, zawarte z Anną Glastl, było bezdzietne, po jej śmierci stanął na ślubnym kobiercu z Franciszką Matzelsberger; z tego małżeństwa narodziło się dwoje dzieci: Alois oraz Angela. Po śmierci drugiej żony Alois ożenił się po raz trzeci, z Klarą Plolzl. Miał z nią pięcioro dzieci, z czego troje zmarło i pozostało tylko dwoje Adolf i młodsza o sześć lat Paula. W badaniach rodziny przyszłego dyktatora, prowadzonych, przez Wernera Masera ustalono jej genealogię aż do siedmiu pokoleń i obalono rozpowszechnione sugestie o domniemanym żydowskim pochodzeniu Hitlera.
Jako młodzieniec interesował się sztuką i we wrześniu 1907 r. próbował dostać się na Akademię Sztuk Pięknych w Wiedniu. Jego prace zostały jednak odrzucone, a to niepowodzenie wzmogło niechęć do stolicy państwa cesarskiego, dlatego też w maju 1913 r. dwudziestoczteroletni Adolf opuszcza Wiedeń i udaje się do Monachium.
W czasie pierwszej wojny światowej jako szeregowiec, awansowany później do stopnia gafreitera, pełnił służbę łącznika. Wśród towarzyszy broni uważany był za wyróżniającego się, na każdym kroku manifestującego swój patriotyzm. W grudniu 1914 roku odznaczony został Krzyżem Żelaznym II klasy, a w sierpniu 1918 r. Krzyżem Żelaznym I klasy.
Po wojnie wrócił do Monachium, gdzie wstąpił do Niemieckiej Partii Robotników, niewielkiego wówczas ugrupowania lewicowego. Dzięki swoim zdolnościom i cechom przywódczym szybko stał się jej liderem, zmieniając stopniowo jej profil z lewicowego na prawicowy. W 1923 roku przekształcił ją w NSDAP (Nazional-Socialistische Deutsche Arbeiterspartei) - Narodowosocjalistyczną Niemiecką Partię Robotniczą, której symbolem stała się swastyka. W tym samym roku, 8 listopada w stolicy Bawarii, Hitler próbował przeprowadzić przewrót państwowy, zwany puczem monachijskim, który się nie powiódł. Organizatorzy zostali osądzeni, ale wyroki nie były zbyt surowe. Przyszłego kanclerza skazano na 5 lat więzienia, lecz zwolniono już w grudniu 1924 r. Podczas odsiadywania wyroku zajął się pisaniem swej książki, "Mein Kampf", składającej się z dwóch tomów i opisującej poglądy, a także fragmenty z życia autora.
Pucz mimo swego niepowodzenia przyniósł Hitlerowi sporą popularność, toteż szybko mógł on powrócić do życia politycznego. Prowadzone spotkania z ludnością m.in. Monachium i Hamburga, na których jasno umiał wyłożyć wizje przyszłego państwa oraz charyzmatyczne i energiczne wystąpienia dały mu ogromne poparcie. Już w 1932 roku partia Hitlera miała najwięcej reprezentantów w Reichstagu (niemieckim parlamencie), lecz nie dysponowała większością głosów, jednak, gdy w 1933 roku partia konserwatystów uległa rozłamowi, kanclerz Franz von Papen zaproponował nazistom utworzenie koalicji. W ten sposób Hitler został kanclerzem Niemiec. Miało to miejsce 30 stycznia 1933 roku. Jako najwyższy urzędnik państwa umiał się wykazać stanowczością i trafnymi decyzjami, które postawiły jego państwo na drodze do mocarstwowości. Po pożarze Reichstagu zdelegalizował Komunistyczną Partię Niemiec, uzyskując władzę dyktatorską i stając się Fuhrerem wodzem - III Rzeszy.
Najważniejszymi decyzjami nowej głowy państwa były: remilitaryzacja oraz przywrócenie poboru do wojska. Gdy prestiż Niemiec podniósł się znacząco, dokonał on aneksji Austrii i zgłosił pretensje do terenów czeskich w Sudetach, które na konferencji w Monachium zostały Niemcom przyznane, stawiając Czechosłowację praktycznie całkowicie bezbronną. Następnym państwem, wobec którego Hitler wysuwał żądania, była Polska, która jednak nie poszła na żadne ustępstwa wobec III Rzeszy, co zaowocowało 1 września 1939 r. wybuchem wojny niemiecko-polskiej, którą Polska szybko przegrała.
Kolejne sukcesy armie hitlerowskie osiągnęły na zachodzie, zajmując niemal wszystkie państwa (prócz Szwajcarii, Hiszpanii, Portugalii). Decyzje Hitlera z lat 1939-1943 przynosiły coraz większe sukcesy, jedynym nieugiętym państwem pozostawała tylko Wielka Brytania. Jak na razie Hitler okazywał się nieomylny, dopiero i tylko jedna decyzja miała ogromny wpływ na załamanie się niemieckiej szarży, a mianowicie wstrzymanie ataku na Moskwę, dzięki czemu Rosjanie zmobilizowali siły do kontrofensywy, która przyniosła im znaczące sukcesy, a w końcu nic innego jak pokonanie Rzeszy.
Nie można jednak winą za klęskę Niemiec obarczać samego Hitlera. Jako człowiek sprytny, stanowczy i niesamowicie inteligentny, stanowił fenomen na skalę całego świata, jeden z największych, jeżeli nie największy w dziejach historii. To, że Rzesza się załamała należy przypisać raczej dygnitarzom, generałom i tzw. palatynom Hitlera, którzy wciąż walczyli o większe wpływy i nawzajem się atakowali. Poza tym trzeba wspomnieć o licznych spiskowcach, którzy nie umieli dochować wierności i zaufania Fhurerowi. Ich działalność, a przede wszystkim zamachy na życie wodza (najważniejszy z lipca 1944 r.), z pewnością nie pomagały państwu.
Adolf Hitler popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 r., strzelając sobie w skroń i zażywając truciznę jednocześnie, w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy. Wcześniej zawarł związek małżeński z Ewą Braun, długoletnią towarzyszką życia. Po wojnie wiele spekulowano na temat losów zwłok Hitlera. Przypuszczano m.in., że spopielone szczątki Artur Axmann (jedna z osób przebywających w bunkrze aż do końca) zabrał i ukrył w nieznanym miejscu jako relikwię nazistów. Oficjalna wersja głosi, że ciało Fuhrera, lub raczej jego resztki znajdują się w posiadaniu Rosjan.
